یکشنبه، خرداد ۱۶، ۱۴۰۰

 مامان كه صبحها ميرفت با گروه ورزش تو پارك ورزش كنه، منم همراهش ميرفتمچند دور دور پارك ميدويدم تا ورزش گروهى تموم بشههر دور كه رد ميشدم از جلو محوطه ورزش، مامان رو ميديدم كه نصف حواسش به مربى ورزشه و نصف ديگه حواسش به پياده رو تا ببينه كى من رد ميشم تا برام دست تكون بده و بخنده.

يه روز تو دور آخر وقتى رسيدم به محوطه ورزش ديدم مربى آهنگ مديتيشن گذاشتههركسى چوبى رو در مقابلش قرار داده و با چشم بسته و سر پايين افتاده و دو دست بر روى چوب كه، يك سر ديگه اش رو زمينه، تمركز ومديتيشن ميكنههمه سرشون پايين بود به جز مامان مامان تو صف آخردستاش رو چوبه بود ولى به جاى مديتيشن همه حواسش بهپياده رو بود كه ببينه من كى رد ميشممن رو كه ديد لبخند خاص خودش رو زد و يك دستش رو روى چوب نگه داشت و با دست ديگه اشبراى من دست تكون داداين سنگين ترين و ماندگارترين تصويرى بود كه در اين سفر شاهدش بودم